Η πρόσφατη ρωσική και τουρκική παρέμβαση στη Λιβύη απομακρύνει την Ευρώπη από το παιχνίδι και πρωτίστως την Ιταλία. Διακινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα, ακόμη και το πετρέλαιο στο τέλος. Εάν ήμουν στην Eni θα ανησυχούσα, αυτό ισχύει και για τους Γάλλους και γενικότερα για την Ευρώπη, γράφει ο Μάριο Τζίρο, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας.
Συνεχίζει:
Ο έλεγχος της Μεσογείου σε Ρωσία και Τουρκία
Το έχουμε δει ήδη στη Συρία και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται: Δύο δυνάμεις (η μία μεγάλη και η άλλη μεσαία) αναλαμβάνουν σταδιακά τον έλεγχο της Μεσογείου, μέσα από έναν εκλεπτυσμένο ανταγωνιστικό και συγχρόνως συνεργατικό ελιγμό μεταξύ των δύο.
Στη Συρία, η Μόσχα και η Άγκυρα κυβερνούν.
Μετά από μια προσπάθεια αυτόνομου ρόλου, η Σαουδική Αραβία ευθυγραμμίζεται. Στην Κύπρο (και στα παράκτια πεδία πετρελαίου) δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει χωρίς την άδεια της Τουρκίας.
Η Αίγυπτος είναι πιασμένη από μια τανάλια και θα πρέπει να προσαρμοσθεί. Η Αλγερία και η Τυνησία έχουν τα εσωτερικά τους προβλήματα.
Η βόρεια ακτή (δηλαδή η Ευρώπη) τους αφήνει να κινηθούν: δεν κάνει εξωτερική πολιτική, δεν διαπραγματεύεται, δεν σκέφτεται τι να κάνουμε. Αλλά, το πρόβλημα είναι κυρίως ιταλικό.
Η ικανότητα Ρωσίας και Τουρκίας και η αλαζονεία της Δύσης
Παραδόξως, θυμηθείτε ότι ήμασταν ο πρώτος εμπορικός εταίρος της Δαμασκού και της Τρίπολης.
Τώρα θα μας απομακρύνουν αργά αλλά σίγουρα. Από τη μεταναστευτική μας εμμονή δεν έχουμε δει τι συμβαίνει: Την τουρκική στρατηγική επέκταση (την οποία η ίδια η Ιταλία εξάλειψε από τη Λιβύη το 1911) και την επιστροφή της Ρωσίας στη Μεσόγειο.
Τα κρίσιμα σημεία είναι ο στρατιωτικός έλεγχος ολόκληρης της περιοχής, η επιτήρηση των εμπορικών θαλάσσιων διαδρομών που διέρχονται από το κανάλι του Σουέζ και πηγαίνουν στους ευρωπαϊκούς λιμένες (ακόμη και πέραν του Γιβραλτάρ), την εκμετάλλευση των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου (που γενικά ανακάλυψε η Eni).
Τα μέσα επιβολής είναι στρατιωτικά (στα οποία οι δύο χώρες έχουν ευρεία πρόσβαση) και πολιτικά.
Το τελευταίο μας αφήνει έκπληκτους: η διπλωματική ικανότητα με την οποία η Μόσχα και η Άγκυρα επιλύουν τις αμοιβαίες διαφωνίες τους.
Αξιοποιούν το Ιράν για ηρεμήσουν τις ανησυχίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ και βρίσκουν θεαματικές λύσεις για την αναδιοργάνωση ολόκληρης της Μεσογείου.
Η δυτική αλαζονεία στο έπακρο της. Αφού κράτησε την Τουρκία σε αναμονή για 15 μήνες χωρίς να ανταποκριθεί στο αίτημα για τους πυραύλους Patriot για την υπεράσπιση του εναέριου χώρου, η Δύση ξαφνιάστηκε από τις εξελίξεις: Η Τουρκία απέκτησε το ρωσικό σύστημα πυραύλων S-400 και ας είναι χώρα του ΝΑΤΟ.
Περιττές είναι οι σημερινές διαμαρτυρίες. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να απαντήσει, αλλά δεν το θέλησε.
Η Ευρω-Δυτική Υπνηλία
Η Ευρω-Δυτική υπνηλία (ή somnambulism) είναι τέτοια ώστε να μην κατανοήσουμε πως εξουσίες όπως η Ρωσία ή η Τουρκία έχουν ως πρώτο στοιχείο την ασφάλεια των συνόρων (και πέραν αυτών), προβαίνοντας σε πράξεις στις οποίες δεν υπάρχει καμία αντίδραση.
Δεν συνειδητοποιούμε ότι, για αυτά τα «εθνο-εδαφικά» έθνη, τα σύνορα- μαζί με την ισορροπία της εθνικής σύνθεσης των πληθυσμών που ζουν γύρω τους- αποτελούν πρόβλημα ύψιστης προτεραιότητας.
Σχιζοφρενείς δεν είναι οι Τούρκοι ή οι Ρώσοι, αλλά οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι που έχουν εμμονή με τη μετανάστευση και παρόμοια εσωτερικά πολιτικά ζητήματα και δεν βλέπουν τίποτε και δεν λαμβάνουν υπόψη τις ανησυχίες των άλλων.
Καταγγέλλουμε την αμερικανική απουσία, αλλά είμαστε ικανοί για την αντιπαλότητα μεταξύ μας.
Γελοιοποιηθήκαμε…
Στη Λιβύη, η Ιταλία χάνει την παρουσία της, οικονομικά συμφέροντα και τελικά και την ενέργεια.
Ενώ έχουμε γελοιοποιηθεί, αντιμετωπίζοντας με κέντρα κράτησης τους αμφιλεγόμενους μετανάστες και διακινητές, η Ρωσία και η Τουρκία έχουν γίνει «προμηθευτές της ασφάλειας» στη Μεσόγειο, με έναν συνδυασμό διπλωματίας και σημαντικής δύναμης.
Οι Ρώσοι και οι Τούρκοι θα αποκαταστήσουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στη Λιβύη, ενώ θα έπρεπε να είχαμε ανακατασκευάσει το λιβυκό κράτος.
Θα ήθελα να προσθέσω ότι δεν αρκεί να πούμε ότι η Άγκυρα και η Μόσχα δεν έχουν μεγάλη οικονομική δυνατότητα- δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων, αλλά πολιτικής πρότασης προσαρμοσμένης στην πραγματικότητα του σήμερα.
Τελικά θα διαπιστωθεί ότι οι Κινέζοι θα ασχοληθούν επίσης με αυτές τις δυνάμεις στη Μεσόγειο μέσω της πρωτοβουλίας «Belt and Road», ακριβώς για τη θέσουν σε ασφάλεια.
Ασφαλώς η Ρωσία και η Τουρκία δεν φοβούνται τη χρήση όπλων και την αποστολή στρατιωτών, κάτι πολύ δύσκολο για την Ευρώπη, γιατί η εξωτερική πολιτική απαρτίζεται από διάφορα στοιχεία και λαμβάνει υπόψη όλα τα συμφέροντα, με αποτέλεσμα να βραδυπορεί.
Πηγή:
http://www.echedoros-a.gr
