"Μια επικίνδυνη συμφωνία: Η θυσία του Μεραρχιακού Ιππικού" , ή πως το νέο δεν είναι πάντα καλύτερο.

Εισαγωγή

Μετά την επαναφορά του Μεραρχιακού ΠΒ από τον Αμερικανικό Στρατό ("DIVARTY"), πληθαίνουν οι φωνές για την επαναφορά των Τεθωρακισμένων  Συνταγμάτων Αναγνωρίσεως (Τ.Σ.Α.) στα Σώματα Στρατού, και στις Μεραρχίες (DIVCAV), και την αντίστοιχη κατάργηση των σημερινών Επιλαρχιών Αναγνώρισης - Επιτήρησης - Στοχοποίησης (RSTA) των Ταξιαρχιών, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις κλασικές Επιλαρχίες Αναγνώρισης (ΕΑΝ), όπως θα δούμε παρακάτω. Μια από αυτές τις φωνές αυτές, με την οποία μάλιστα συμφωνούμε στα περισσότερα, είναι και η μελέτη του Ταγματάρχη Frank A. Dolberry II. Συντάχθηκε το 2018, στα πλαίσια της φοίτησης του στο Σχολείο Προκεχωρημένων Στρατιωτικών Μελετών (SoAMS), κι έχει τον τίτλο: "A Dangerous Bargain. The Sacrifice of Divisional Cavalry"[1]. 

Αφιέρωμα στα ειδικά τεθωρακισμένα οχήματα, Μέρος Α: Περισυλλογή.

Όλες οι συγκρίσεις μεταξύ δύο στρατών επικεντρώνονται σχεδόν αποκλειστικά στο προσωπικό, στον φορητό και ομαδικό οπλισμό, καθώς και στα οχήματα τα οποία κάνουν χρήση του οπλισμού τους προκειμένου να εκτελέσουν επιτυχώς την αποστολή τους. Κι αυτό γίνεται (δικαίως), επειδή τα παραπάνω οπλικά συστήματα διαθέτουν τη μεγαλύτερη ισχύ ενός στρατού. Όμως, το περιβάλλον που θα κληθούν να δράσουν χαρακτηρίζεται ως πολυσύνθετο σε τόπο και χρόνο και άκρως μεταβαλλόμενο, με μεγάλους περιορισμούς και διαφορές όσον αφορά το έδαφος και τις καιρικές συνθήκες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα των ανωτέρω είναι η βατότητα του εδάφους, η ύπαρξη δρομολογίων, η ύπαρξη φυσικών και τεχνητών κωλυμάτων, η ορατότητα, ο άνεμος, το σκοτάδι, το χιόνι, οι έντονες βροχοπτώσεις κοκ. Για παράδειγμα, στον Έβρο τους χειμερινούς μήνες το έδαφος είναι δύσβατο και οι καιρικές συνθήκες κακές, ενώ το καλοκαίρι όχι. Αυτό όμως δεν ισχύει και για ένα άλλο μέρος, όπου ο χειμώνας μπορεί να είναι πιο εύκολος, αλλά όχι και οι υπόλοιποι μήνες.

Aφιέρωμα στην εξάρτυση Μ-71 (Γ' Μέρος): Ορθή συντήρηση & συμβουλές βελτίωσης.

Η ανάρτηση των θηκών στα πλάγια και πίσω, μας προσφέρει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων.

 

Το παρόν άρθρο αποτελεί το Γ' Μέρος του Αφιερώματός μας στην εξάρτυση Μ-71.

Α' Μέρος - Β' Μέρος - Γ' Μέρος

Στο παρόν άρθρο, θα αναλύσουμε σε μεγαλύτερο βάθος τη χρησιμότητα των χορηγούμενων υλικών της εξάρτυσης Μ-71, θα παραθέσουμε κάποιους κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε για να την προσαρμόσουμε καλύτερα, καθώς και κάποιες συμβουλές που θα λύσουν αρκετά προβλήματα που πιθανώς θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε επιχειρώντας μαζί της.

Πολλά από τα παρακάτω, δεν αφορούν αποκλειστικά την εξάρτυση Μ-71, αλλά έχουν εφαρμογή σε κάθε εξάρτυση, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.  

Aφιέρωμα στην εξάρτυση Μ-71 (Β' Μέρος): Περιγραφή υλικών, ορθή προσαρμογή.

 

 

Το παρόν άρθρο αποτελεί το Β' Μέρος του Αφιερώματός μας στην εξάρτυση Μ-71.

Α' Μέρος - Β' Μέρος - Γ' Μέρος

 

 

Η Μ-1971 (Μ-71) είναι μια εξάρτυση ιμάντων – ζωστήρα, η οποία έλκει την καταγωγή της από την εξάρτυση Μ-1956(LCE) του Αμερικανικού Στρατού (1962-1987), και χρησιμοποιεί το σύστημα ανάρτησης θηκών Μ-1956(LCE ή ALICE), καθώς και το παλαιότερο Μ-1910. Υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ως βασική εξάρτυση όλων των τμημάτων του Ελληνικού Στρατού τη δεκαετία του ΄90 (το 1983), προκειμένου να αντικατασταθούν καθολικά όλες οι παλαιότερες εξαρτύσεις του Ε.Σ., που χρονολογούνταν από την εποχή του Β' ΠΠ.

 

Aφιέρωμα στην εξάρτυση Μ-71 (Α' Μέρος): Εισαγωγή-Γενικότητες.

Το παρόν άρθρο αποτελεί το Α' Μέρος του Αφιερώματός μας στην εξάρτυση Μ-71.

Α' Μέρος - Β' Μέρος - Γ' Μέρος

Η λέξη «εξάρτυση» (κι όχι εξάρτηση ή εξάρτιση) έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα, είναι ουσιαστικό του ρήματος εξαρτύω, και συνώνυμο των λέξεων εφοδιασμός,εξοπλισμός και προπαρασκευή για μάχη. Στη νέα Ελληνική γλώσσα, η λέξη χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την απόδοση της σημασίας του ατομικού στρατιωτικού εξοπλισμού που φέρει πάνω του ο μαχητής, πλην του οπλισμού. Μερικά από τα βασικά υλικά που απαρτίζουν μια πλήρη εξάρτυση στη σύγχρονη εποχή, είναι τα κάτωθι: