Του Αντ/γου ε.α. κ.Κωνσταντίνου Λουκόπουλου, από το Liberal.
Η συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμμανούελ Μακρόν την προηγούμενη Πέμπτη στο Παρίσι αναντίρρητα αποτιμάται με θετικό πρόσημο για όλο το φάσμα των ζητημάτων που συζητήθηκαν.
Η παρουσία στις συνομιλίες του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Πρωθυπουργού, Ναυάρχου κ. Αλέξανδρου Διακόπουλου μαζί με τις προσεχτικές σχετικές δηλώσεις και των δύο ηγετών, δείχνουν ότι αυτή την φορά τέθηκαν σοβαρά «στο τραπέζι» και θέματα ασφαλείας πλέον των άλλων βασικών θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος. Τολμούμε να πούμε ότι φάνηκε ότι η ελληνική πλευρά γεμάτη αυτοπεποίθηση «ήξερε τι ήθελε»!
Η Γαλλία μπορεί να μην έχει την ίδια πολιτικό -στρατιωτική Ισχύ και συνάμα την ίδια παγκόσμια επιρροή που έχουν οι ΗΠΑ. Είναι όμως μία σημαντική ευρωπαϊκή δύναμη με ειδικό ενδιαφέρον σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου και με ιδιαίτερα συμφέροντα στο ΝΑ τμήμα αυτής.
Πρόκειται για ένα Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις που αριθμούν πάνω από 200.000 προσωπικό και με δυνατότητα ανάπτυξης μακράν των βάσεων, με 41 δις ευρώ δαπάνες για την Άμυνα, 300 πυρηνικές κεφαλές και μία πανίσχυρη και ανταγωνιστική Αμυντική Βιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κρίνεται σκόπιμο να προσθέσω παρενθετικά ότι ακόμα και το πανίσχυρο από κάθε πλευρά Ηνωμένο Βασίλειο, ένα κατ’ εξοχήν «Ατλαντιστικό» μέλος του ΝΑΤΟ βρίσκεται από τον Νοέμβριο του 2010 μέσω του Συμφώνου του Λάνκαστερ (Lancaster House Treaties) σε στρατηγική στρατιωτική συνεργασία με την Γαλλία σε επιχειρησιακό πεδίο, στην ανάπτυξη κοινών εξοπλιστικών προγραμμάτων και στα πυρηνικά. Μία συνεργασία που εκτιμάται ότι θα ενισχυθεί μετά το Brexit (όποτε γίνει αυτό).
Είναι κατανοητό ότι σε μία τέτοια κατ’ αρχήν διερευνητική συνάντηση υψηλού επιπέδου δεν μπορούν να έχουμε συγκεκριμένες αποφάσεις αλλά σύμφωνα με πληροφορίες τέθηκε το πλαίσιο μίας ουσιαστικής συνεργασίας και δόθηκαν οι πολιτικές κατευθύνσεις προκειμένου να προχωρήσουν και να υλοποιηθούν συγκεκριμένες δράσεις σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που δεν κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν σε αυτή την φάση.
Mία ενδεχόμενη επαυξημένη διμερής Αμυντική Συμφωνία Συνεργασίας με την Γαλλία που θα καλύπτει ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και πεδίων είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη, μας ενισχύει και φυσικά υποστηρίζει τα εθνικά μας συμφέροντα. Το αποδεικνύει άλλωστε η εμφανής ενόχληση της Άγκυρας για τις πρακτικές της οποίας δεν κάνει «σκόντο» η Γαλλία όπως άλλες μεγάλες δυνάμεις.
Αυτή βέβαια δεν σημαίνει ότι θα μπορούσε να υποκαταστήσει την οποιαδήποτε Συμφωνία Στρατιωτικής Συνεργασίας με την μεγάλη Σύμμαχο μας τις ΗΠΑ, η οποία σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του δημοσιογράφου κ. Άγγελου Αθανασόπουλο στο Βήμα της Κυριακής είναι σε τελική διαπραγμάτευση. Απλά θα είναι συμπληρωματική σε ένα πλέγμα τέτοιων συνεργασιών που χρειάζεται η Χώρα.
Βέβαια το ιδεατό θα ήταν να παρέχονται και εγγυήσεις ασφαλείας και φυσικά να έχουμε συγκεκριμένα στρατηγικά ανταλλάγματα αντί… ανταλλακτικών! Σε αυτό το πλέγμα συμπεριλαμβάνεται και η διεύρυνση της συνεργασίας με έναν άλλο ισχυρό περιφερειακό δρώντα, το Ισραήλ με τα συμφέροντα του οποίου υπάρχει πλέον εδώ και κάποια χρόνια σημαντική σύγκλιση και είναι ένα θετικό στοιχείο στην «γεωπολιτική εξίσωση ισορροπιών» στην περιοχή μας.
Οι τριμερείς και τετραμερείς συνεργασίες μπορεί να καλύπτουν ένα μεγάλο πλέγμα δραστηριοτήτων με επίκεντρο τα ενεργειακά αλλά απέχει πολύ από το να είναι Συμμαχίες και Άξονες όπως κάποιοι αφελώς ή ανοήτως φαντασιώνονται με ότι αυτό σημαίνει για το δίλημμα ασφαλείας που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από την εκπεφρασμένη Τουρκική απειλή.
Η πικρή αλήθεια πέρα από ευσεβοποθισμούς είναι ότι στο διεθνές σύστημα οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από έναν έντονο αλλά κεκαλυμμένο κυνισμό. Δεν έχουμε χώρες φιλελληνικές ή… ανθελληνικές, ούτε φιλοτουρκικές ή αντιτουρκικές και πάει λέγοντας! Οι σχέσεις καθοδηγούνται πρωταρχικά από συμφέροντα, μας αρέσει, δεν μας αρέσει και το «νόμισμα» που περνάει είναι η …Ισχύς!
Ένα δίκτυο Συμμαχιών αλλά και λοιπών Συνεργασιών αποτελεί ουδόλως συνολικό υποκατάστατο των όσων πρέπει να κάνει η Πατρίδα μας και όλοι εμείς απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό και στην εξ αυτού τουρκική απειλή. Οι εθνικές υποχρεώσεις μας συνοψίζονται στην λέξη που λέγεται «ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑ»!
Και πολύ απλά συνίσταται από όλους εκείνους τους παράγοντες που συνθέτουν την συνολική Εθνική Ισχύ (οικονομία, τεχνολογικά ανάπτυξη, κύρος ηγεσίας, αμυντική βιομηχανία, αρραγές εσωτερικό μέτωπο, στρατηγική κουλτούρα, κλπ) με κορωνίδα την Στρατιωτική Ισχύ! Χωρίς αυτήν όλοι οι άλλοι παράγοντες είναι χωρίς σημασία. Η παντελής απουσία Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας (σημ. ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να συνταχθεί επιτέλους) και αυτά που θα πρέπει να πράξουμε εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες δεν αντισταθμίζονται από κανένα δίκτυο συνεργασιών και συμμαχιών.
Κλείνοντας τις σκέψεις αυτές αισθάνομαι υποχρεωμένος μιας και όλοι ομιλούν για Συμμαχίες να θυμίσω την παρακάτω διαπίστωση του Παναγιώτη Κονδύλη που έχει διαχρονική ισχύ: «Καμία προστασία και καμιά συμμαχία δεν διασφαλίζει τελειωτικά όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Η αξία μιας συμμαχίας για μιαν ορισμένη πλευρά καθορίζεται από το ειδικό βάρος της πλευράς αυτής μέσα στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ισχυροί σύμμαχοι είναι άχρηστοι σε όποιον δεν διαθέτει ο ίδιος σεβαστό ειδικό βάρος, εφ’ όσον ανάλογα με τούτο εδώ αυξομειώνεται το ενδιαφέρον των ισχυρών»